Glenn Gould

broy · 25 Września 2012

Glenn Herbert Gould (ur. 25 września 1932 w Toronto, zm. 4 października 1982 w Toronto)

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Romanov · 25 Września 2012

to on juz nie zyje ?

nawet nie widzialem

jaka szkoda

25 Września 2012

Jak to nie żyje. Przecież codziennie słucham jego płyt!

Bach Goldberg Variations

tomasz_pianista · 26 Września 2012

Gould i Bach to sprawa oczywista, dla mnie absolutna perfekcja, nawet w bardziej kontrowersyjnych nagraniach, jak choćby niektóre wariacje G. z 1981, które są grane mocnym, agresywnym dźwiękiem. Pierwsze nagranie wariacji to był przełom w interpretacji Bacha, coś zupełnie nowego.

Ciekawe podejście miał do innej muzyki, bezkompromisowe, żadnego przymilania do publiczności, wyciąganie jakiejś polifonii w miejscach gdzie nikt inny by tego nie robił. Lubie jego "wyśmiewanie" muzyki, niektóre utwory grał tylko po to, aby pokazać jak są niedoskonałe, chociaż oczywiście wykonanie było perfekcyjne.

Na pewno nie jest to najlepsze nagranie tej sonaty, można powiedzieć, że jest wręcz niemuzykalne i mechaniczne, ale jest w tym mnóstwo szczegółów, a przede wszystkim to całkowite zaprzeczenie Mozarta jakiego znamy.

Warto pooglądać filmy i wywiady z Gouldem.

pzdr

samotulinus · 26 Września 2012

...wręcz niemuzykalne i mechaniczne

Nie lubię słuchać Goulda z powodów, które wymienił Tomasz (poza tym, strasznie denerwuje mnie to jego podśpiewywanie, jak u Jarretta ;)

Doceniam jednak niebagatelną rolę tego pianisty w procesie formowania się nowego spojrzenia na muzykę baroku i klasycyzmu w połowie ubiegłego wieku. Miał na tyle artystycznej odwagi i oryginalnej wizji, aby ustawić się pod prąd dominujących wówczas trendów interpretacyjnych. Dzięki „klawesynowemu” podejściu do gry na fortepianie udało mu się radykalnie oczyścić muzykę Bacha z romantycznych naleciałości (tych wszystkich rubat, przerysowanych kontrastów dynamicznych, nadużywania prawego pedału itp.) i sprowadzić ją do czegoś w rodzaju Urtextu, który następnym pokoleniom HIPowców umożliwił nadbudowanie na tej bazie zapomnianych przez lata technik gry, sposobów ornamentacji, artykulacji i frazowania.

Mówiąc bardziej obrazowo, Gould spełnił rolę soli kuchennej, które wiąże siarczek srebra, pozbawiając ten szlachetny metal ciemnego nalotu i odsłaniając jego prawdziwy blask. Sól sama w sobie jest słona i niezdatna do bezpośredniej konsumpcji. Jednak jako środek czyszczący albo przyprawa może okazać się niezastąpiona :)

Gregori · 26 Września 2012

Bardzo lubię Goulda, ostatnio była o nim Duża Czarna w PRII i trochę rzeczy się dowiedziałem. Przede wszystkim, że z powodu choroby nie mógł zginać nóg w czasie siedzenia, stąd jego słynny stołek. Przez to siedział bardzo nisko nad klawiaturą i grał wyłącznie palcami, technika nie do powtórzenia, więc i styl nie do podrobienia. Nie zgadzam się, że był jakąś "solą kuchenna", takiego pianisty nie było nigdy wcześniej, ani nie będzie potem.

Pan Stanisław Dybowski wyjaśnił też jego podśpiewywanie, specyficzna technika nie pozwalała mu zagrać wszystkiego, a że był perfekcjonistą, to dośpiewywał brakujące kawałki. Pianistów grających "jak trzeba" jest cała masa, a Gould był tylko jeden. W latach 60 w byłym ZSRR było kilkunastu "Gouldów", ale szybko słuch po nich zaginął.

26 Września 2012

Bardzo lubię Goulda, ostatnio była o nim Duża Czarna w PRII i trochę rzeczy się dowiedziałem. Przede wszystkim, że z powodu choroby nie mógł zginać nóg w czasie siedzenia, stąd jego słynny stołek. Przez to siedział bardzo nisko nad klawiaturą i grał wyłącznie palcami, technika nie do powtórzenia, więc i styl nie do podrobienia.

Gould opanował ten sposób gry dzięki swojemu nauczycielowi, chyba w "Szuce fugi" Riegera jest fragment o tym. Stosowali jakieś ćwiczenie "na sucho", które to nauczyło Goulda wykorzystywać minimum siły do wydobycia dźwięku spod palca. Dzięki temu nawet bardzo szybkie miejsca był w stanie zagrać czytelnie. Musiałbym sprawdzić to w źródle, jakoś tak to zapamiętałem.

baraka · 26 Września 2012

Pianistów grających "jak trzeba" jest cała masa, a Gould był tylko jeden.

Nic dodać, nic ująć.

Romanov · 26 Września 2012

Perfekcyjne wykonanie , być może .

Mam Bacha w wykonaniu Glenna chetnie je slucham ale np wykonania beethovena np sonaty ksieżycowej nie jestem w stanie wysluchac do konca , witruozeria owszem ale granie to nie wyscici a w sonacie ksiezycowej glenn ostro przesadzil z tempem z tego co widzialem na youtube nagranie to akurat musial wybrac miekki fortepian bo zasuwal jakby sie spieszyl po wyplate

nie o tempo chodzi w muzyce , jest takie powiedzienie :

Grałem wolno bo potrafie grać wolno

Bardzo lubię Goulda, ostatnio była o nim Duża Czarna w PRII i trochę rzeczy się dowiedziałem. Przede wszystkim, że z powodu choroby nie mógł zginać nóg w czasie siedzenia, stąd jego słynny stołek. Przez to siedział bardzo nisko nad klawiaturą i grał wyłącznie palcami, technika nie do powtórzenia, więc i styl nie do podrobienia. Nie zgadzam się, że był jakąś "solą kuchenna", takiego pianisty nie było nigdy wcześniej, ani nie będzie potem. Pan Stanisław Dybowski wyjaśnił też jego podśpiewywanie, specyficzna technika nie pozwalała mu zagrać wszystkiego, a że był perfekcjonistą, to dośpiewywał brakujące kawałki. Pianistów grających "jak trzeba" jest cała masa, a Gould był tylko jeden. W latach 60 w byłym ZSRR było kilkunastu "Gouldów", ale szybko słuch po nich zaginął.

To ten profesor nie wie o czym mowi

Podspiewanie pianistow , przedewszystkim robia to pianisci jazzowi jest dlatego ze pianista najpierw fraze ma w glowie dopiero pozniej

przenosi ja na klawisze , Jarrett poprostu improwizuje spiewajac , to ze Glenn podspiewuje to znaczy ze calkowicie sie oddal utworowi oczywiscie dla sluchacza nie jest to najlepsze

stanik · 26 Września 2012

ja uwielbiam słuchać Goulda, wiadomo już ludzie pisali - świetna artykulacja, prowadzenie głosów

a jak Wam się podoba Brahms w jego wykonaniu???

ja lubię jak go gra, świetne poczucie czasu, tego jak muzyka gdzieś zmierza

Violet · 26 Września 2012

Glenn Gould to geniusz fortepianu. Nic innego nie przychodzi mi do głowy na jego określenie. Muzyk totalny, bezkompromisowy, doskonały. Jeden na 100 lat, no może na 50. Bo drugi to oczywiście Krystian Zimerman. Zresztą jemu podobna szajba jak Gouldowi zaczyna odbijać. Brakuje mu jeszcze tego specjalnego krzesełka.

Romanov · 26 Września 2012

a co powiecie na Rafała Blechacza , jego lekkość i śpiewność , osobisćie mam jego 2 płyty ze stajni Deutsche Gramoffon , od początku jestem jego fanem

stanik · 26 Września 2012

słuchałem i Blechacza i Zimermana na żywo,

pierwszy oczywiście bardzo zdolny, wybitny pianista, ale pamiętam że przy Zimermanie czas przestał płynąć normalnie - to było genialne doświadczenie:)

mówi się że sukces muzyka podczas koncertu jest wtedy gdy publiczność zaczyna oddychać tak jak on - heh, coś takiego chyba było przy Zimermanie:)