Niekomercyjne kino artystyczne.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Nie odebrałem tego w ten sposób. Sadyzm to może byłby wtedy gdyby tym zwierzętom zadawano cierpienia za życia. Przecież z punktu widzenia zwierząt to niczym nie różniło się od przyrządzenia schabowego . To raczej fascynacja czymś czego już nie ma w dobie gastronomii przemysłowej. Fascynacji kuchnią tradycyjną czyli kulturą ( bo gastronomia to część kultury ) dawną , przebrzmiałą , archaiczną . I że taka fascynacja może połączyć ludzi a nawet zastąpić im seks. Czyli kontekstu społecznego ,którego tu raczej nie ma . W przeciwieństwie do " Wielkiego żarcia " gdzie była krytyka konsumpcjonizmu .

[dzarro]

Nie odebrałem tego w ten sposób. Sadyzm to może byłby wtedy gdyby tym zwierzętom zadawano cierpienia za życia. Przecież z punktu widzenia zwierząt to niczym nie różniło się od przyrządzenia schabowego . To raczej fascynacja czymś czego już nie ma w dobie gastronomii przemysłowej. Fascynacji kuchnią tradycyjną czyli kulturą ( bo gastronomia to część kultury ) dawną , przebrzmiałą , archaiczną . I że taka fascynacja może połączyć ludzi a nawet zastąpić im seks. Czyli kontekstu społecznego ,którego tu raczej nie ma . W przeciwieństwie do " Wielkiego żarcia " gdzie była krytyka konsumpcjonizmu .

Sarkastycznie pisałem - to były wrażenia dyktowane znużeniem spowodowanym podglądaniem tych kulinarnych choreografii. Akurat nie jestem wdzięcznym adresatem narracji o tym, że jedzenie to sztuka. Wiadomo co znajduje się na końcu łańcucha przyczynowo skutkowego, na którego początku jest posiłek. Akurat Wielkie Żarcie to sarkastycznie puentuje w pamiętnym skatologicznym tańcu Michela Piccoli.

[dzarro]

Cuda jednak się zdarzają. Jorgos Lanthimos zmartwychwstał!

Ale by dowiedzieć się ile wyrzeczeń potrzeba, żeby wyrwać się z oscarowej demencji - trzeba dotrwać do finału 2 noweli jego nowego tryptyku pt. „Rodzaje życzliwości”.

Gracja z jaką Mistrz podciera się najbardziej uświęconymi fetyszami współczesnej, generycznej krytyki filmowej - zaskarbia mu mój dozgonny szacunek. Niech sobie potem robi kolejne oskarowe szmiry - za tego jednego cudnego fucka można mu wybaczyć wszystko.

Seans na własną odpowiedzialność. Tym bardziej, że czas trwania to ponad 2,5 godziny. Dla mnie 10 na 10.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Wybieram się w poniedziałek.

[jar1]

W dniu 16.08.2024 o 09:34, wojciech iwaszczukiewicz napisał:

Nie zgadzam się ,że to głupi czy błahy film . Bo odnosi się do bardzo istotnej obecnie dyskusji o mediach społecznościowych , pisaninie w internecie , fali hejtu, i ludzkich motywacjach w tej kwestii i wpływie na świadomość .Bo technologie się zmieniają a motywacje niekoniecznie.

Obejrzałem dzisiaj "liściki". W sumie bardzo sympatyczny film.

[wojciech iwaszczukiewicz]

" Rodzaje życzliwości " Lanthimosa to rzeczywiście powrót reżysera do wcześniejszej stylistyki i problematyki . To film ,który na pewno podzieli odbiorców . Jedni ( tak jak dzarro  ) okrzykną go arcydziełem a dla innych będzie niezrozumiałym bełkotem . To niełatwa w odbiorze historia opowiedziana w trzech nowelach . Ciekawym zabiegiem dramaturgicznym jest obsadzenie tych samych aktorów w rolach różnych postaci w różnych nowelach . Ale wracając do meritum , o czym jest ten film. Moim zdaniem o tych tytułowych życzliwościach czyli ironicznie nazwanych takich przypadłościach jak potrzeba poddania się autorytetowi, dominującej postaci . O potrzebie poszukiwania duchowości poza zastanymi zbiorowościami, o hipokryzji , o braku zaufania do instytucji, o wszechobecnej podejrzliwości , o atomizacji społeczeństwa. O tym wszystkim Lanthimos opowiada językiem satyry, groteski, a nawet szyderstwa . A okresami ociera się o thriller czy suspens . W tym sensie nie odbieram tego filmu jako antysystemowy ( w ramach Hollywoodu ) . No może raczej w zakresie języka filmowego. Bo jeśli chodzi o wymowę ideową to jest on antyprawicowy . Jeśli chodzi o samą robotę filmową to zwraca uwagę operowanie kamerą , nasuwające odniesienia do malarstwa lat 50 XX wieku ( E. Hopper ) . Zachwyciła mnie minimalistyczna i oszczędna muzyka pojawiająca się okresowo ( krótkie akordy wykonane jedną ręką na klawiaturze fortepianu ). No i na koniec nie można nie wspomnieć o grze aktorskiej czwórki aktorów .  Film niewątpliwie ciekawy i nie dla wszystkich ( jak napisał dzarro ) .

Edytowane 10 Września przez wojciech iwaszczukiewicz

[dzarro]

Dla mnie film łączy zalety wczesnych greckich filmów i „Zabicia świętego jelenia” czyli najambitniejszej porażki Lanthimosa. Film oczywiście jest szyderczy, ale jest to szyderstwo na serio - szyderstwo metafizyczne. Jakby autor rozbił na kawałki mityczny obraz wszechświata pieczołowicie namalowany na wielkiej tafli szkła - i składał go przed nami z odłamków, celowo poprzestawianych, krzywo i na opak składanych. Świetnym zabiegiem promocyjnym są grafiki prezentujące protagonistów, w maskach, które są ich własnymi twarzami, ale za dużymi - niedopasowanymi do reszty. Lanthimos mistrzowsko operuje parabolą - a pojawiające się zarzuty o łopatologii jego zabiegów narracyjnych wynikają raczej z głębokiego niezrozumienia tej ekstremalnie trudnej do odczytania megalitycznej formy.
Wszystkie części tryptyku są wariacjami na temat motywu ofiary - w perspektywie mitycznej, religijnej i egzystencjalnej. Np. 1 część, która jest purnensową trawestacją historii Abrahama - pokazuje jakiś przedziwną wizję potępienia, odsunięcia od Boga, pokuty i odkupienia. Jest to szydera na granicy mistycyzmu. A końcowy akt przywrócenia harmonii i symbiozy z Bogiem, który nas kocha i dlatego nas r…cha. Nie pamiętam czegoś równie nawiedzonego i nadprzyrodzonego w eksponowaniu braku skrupułów. Środkowa część jest chyba nawet lepsza. Postać grana przez Stone to coś w rodzaju alter ego reżysera, który też przestał być sobą i musi odnaleźć siebie oddać nam siebie w ofierze- sorki za spoiler - „kawałek po kawałku”. Ostania część może trochę zatraca się w dekonstrukcji serialowych fetyszy - za to w finale….

Najbardziej bawi mnie panika różnych komentatorów, zwłaszcza młodych, w próbach tłumaczenia sobie, dlaczego ten Lanthimos jest taki dziwny…. I to w czasach, które rzekomo na piedestale stawia się wszelką odmienność.

Ciekawe, że tydzień wcześniej na ekrany zawitał „Strange Darling”. Film o przemocy, jako podstawowej sile budującej relacje między kobietą a mężczyzną. Film nawet niezły, który doskonale się zapowiada i wiele obiecuje - i równie doskonale nie spełnia żadnej ze swoich obietnic. Krytycy pieją z zachwytu. Nie dziwię się - to dziełko w sam raz na miarę youtubowej duchowości.