Duby smalone

**Chicago** · 12 Września 2019

W najnowszym wydaniu Audio w dziale 'muzyka' przeczytałem tekst nawiązujący do Gila Evansa i jubileuszu Blue Note. Wstęp tego artykułu wywołał u mnie konsternację - a oto on: 'Firma Blue Note należy do najściślejszej czołówki renomowanych wydawców muzyki jazzowej. Tak się złożyło, że plejada jazzowych mistrzów (Miles Davis, Thelonious Monk, John Coltrane, Eric Dolphy, Horace Silver, Herbie Hancock, Julian Adderley, Cecil Taylor, Wayne Shorter, Art Blakey, Jimmy Smith) nagrała właśnie dla tej oficyny swe przełomowe dzieła, wyznaczające nowe stylistyki'.

A więc tak: Mile Davis i Blue Note, to raczej przypadek - oprócz kilku sesji i trzech kompilacyjnych płyt nie ma Milesa na płytach Blue Note i nie był on związany z tą firmą. Miles, to Prestige, Columbia i Warner. To samo John Coltrane - tylko dwie płyty, a są to słynna 'Blue Train' i 'Coltrane Time' z tym, że 'Coltrane Time', to sesja Cecila Taylora. Eric Dolphy - co prawda ikoniczna 'Out To Lunch' to oczywiście BN, ale poza nią, to tylko 'The Illinois Concert' oraz kompilacyjna 'Other Suspect' pochodzą z BN. Monk, jakby nie spojrzeć, to też tylko kilka tytułów z BN wśród których jest oczywiście ta z JC z Cornegie Hall i legendarna z Five Spot. Najlepsze rzeczy Monka, to jednak Riverside i Columbia. Następnie Julian 'Cannonball' Adderley - tu też nie mogę się doszukać BN i oprócz 'Somethin' Else' chyba nic innego nie nie ma. Najważniejsze rzeczy Cannonballa pochodzą z EmArcy, Riverside i Capitol. Cecil Taylor - w tym wypadku podobnie jak z Julianem i JC - dwie płyty z BN. Nie za bardzo zgadzam się z tym, że akurat BN wydała przełomowe dzieła Milesa, JC, Monka, Cannonballa oraz Cecila - owszem, są ro rodzynki, ale czy przełomowe? Akurat ta elita nie była związana z BN tak jak faktycznie Wayne Shorter, Art Blakey i Jimmy Smith. Nie chciałbym się przyczepiać i cokolwiek krytykować, ale uważam, że w opiniotwórczym magazynie Audio, nie powinno być takich wpadek. I proszę mnie żle nie zrozumieć - uwielbiam nagrania z BN i mam pokażną kolekcję z tej wytwórni (ponad tysiąc płyt), ale jednak jakaś precyzja wypowiedzi powinna być zachowana.

**dzarro** · 12 Września 2019

Oj tam oj tam. Dziś nawet niejaki Fido Dido z legendarnej puszki legendarnego 7up jest legendarny, a co dopiero mówić o dowolnym legendarnym albumie dowolnego legendarnego muzyka dla dowolnej legendarnej wytwórni.

Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

dong · 13 Września 2019

Równie (a może nawet bardziej) nadużywane jest obecnie określenie "kultowe" - też przypinane m.in. do albumów, sesji nagraniowych i wytwórni.

Ma przy tym dodatkowy posmaczek wyższego stopnia wtajemniczenia, niż zwyczajne "legendarne".

Szyszkownik Kilkujadek · 13 Września 2019

Autor wypowiedzi minął się z prawdą w odległości dość znacznej :-)
Takie mamy czasy, że "dziennikarze" nie odczuwają żadnej odpowiedzialności za słowo, piszą byle jak, bo płaci się za ilość (wierszy) a nie jakość.
Kto podpisał się pod tym wywodem? Utrwalmy Jego nazwisko dla potomności, niech choćby w ten skromny sposób. Zasłużył!

**wojciech iwaszczukiewicz** · 13 Września 2019

Autorem jest Cezary Gumiński.

Szyszkownik Kilkujadek · 13 Września 2019

Ja dziś we wkładce najnowszej płyty Włodek Pawlik Trio, Pawlik/Moniuszko, przeczytałem, że "album otwiera nowy rozdział w historii muzyki jazzowej". Baaaardzo daleko idąca przesada, choć muzykę Włodka Pawlika bardzo cenię i uważam Go za artystę najwyższej klasy.

Acha, powyższy cytat nie jest autorstwa W. Pawlika, ktoś inny tak się wypowiedział.

**wojciech iwaszczukiewicz** · 15 Września 2019

W najnowszym numerze Jazz Forum Piotr Kałużny recenzując płytę Łukasza Pawlika napisał,że w latach 70 Miles Davis połączył quasi rockową sekcję rytmiczną z free jazzowymi improwizacjami.

**Chicago** · 15 Września 2019

Ale jakby nie spojrzeć, czy też nie usłyszeć, to akurat 'Bitches Brew' jest dokładnie takim przykładem - kolejne rzeczy, jak koncertowa 'Black Beauty' i 'Agharta' podobnie, ale to jest pokłosie BB, czyli rockowy beat i frytowe improwzacje - tak to przynajmniej słychać. Póżniejsze rzeczy, jak na przykład 'Jack Johnson' i 'Live-Evil', to już rock, prawie hendrixowski. 'On The Corner' to z kolei funk fusion. O wiele Kałużny się nie pomylił rozprawiając o BB.